İstanbul’a dair ne varsa içimde söylenmemiştir. İstanbul ki bir bilinmezlik şehri. İstanbul ki başlamadan biten bir aşkın öyküsü. İstanbul ki martıların o hırçın yakarışları. İstanbul ki özlenen şehirdir. İstanbul ki ruhumun serzenişleri, İstanbul ki bir gece masalı, büyülü, ince bir tülle örtülüdür. İstanbul ki anlatılmak istenip de insanın anlatamadıklarıdır… Bir düş öncesi tatlı bir uykuya dalıştır. İstanbul’u özlemek delice özlemek tarif edilemez bir histir. Bu öyle bir özlem ki insanı kendisine delice meftun eden, özlemini yüreğin derinliklerinde ince bir sızıymışçasına hissedebilmektir. İstanbul bir sazdır... Hem de ince bir sazdır. Dile geldi mi ince hâlleri ile insanı sarhoş eden bir saz. İstanbul’um vazgeçilmez şehrim benim… Kaçsam bırakıp deyip de kaçamadığımız bir şehirdir İstanbul. Kıymetini bilemediğimiz her gün biraz daha kirlettiğimiz bir şehirdir. Bir köşeye saklanmış bizi izler. Ruhu ise Ayasofya’ya, Süleymaniye’ye, surlara sinmiş