Kara Kağıt

Ey gece ört beni Karanlığınla kar  Zifiri olan bedeninin Kıvrımlarında bulayım Kendimi... Ey gece pak olmak Kimin haddi, Hem de senin koynunda Sana dokunurken, Yanmış olsam da Yanacağımı bilsem de Al beni koynuna Çıplaklığınla sar beni, Issızlığında, bir hûrek misali  dikeyim bakışlarımı Günahkâr bedenime. Mahcup olayım, O bilge bakışların hapsinde. Ey gece koynunda  tüm yıldızlar ve ay ki güneşin arta kalan ışığı Sen bir sonsuzluğun kapısıyken Eşiğinden kabul buyur beni içeri... Aşkı sun bana Bedenî zevklerden arınık Katışıksız haliyle Sun bir kadehte Ki kadeh artık ne billûr Ne de kristal Mey ise ne kırmızı Ne de saf o üzümün suyu, Ey gece çamurun çocuğu olmak Benim suçum mu Ateşin bana secde etmemesi Ya da bir ışık olamamak Benim suçum mu ey gece? Ey gece  nerede beni kabul edeceğin o hudut? geçiş izni bende değil bilesin Ve Ey gece ört beni Sessizce , çığlıklarım içimde kalsın ört beni ki içimdekileri sana damıtayım. Mevlana olmak ne haddimize, "Destur!" deriz kendimiz

Taşta kan vardı, gökyüzünde dolunay, bahçede toprak kokusu. Taşta kan vardı. Bahçede ürkütücü bir serinlik. Taşta kan vardı, insanların yüreklerinde nefret, dolunayda derin bir sukunet. Taşta kan vardı ,yedi bıçak, yedi yara açmıştı. Günümüzden geçmişe bir yolculuk vardı. Mevlana ile Şems-i Perende'nin sırrını da öğrenmek vardı. Kimya vardı, Mennan vardı. Ziya, Cavit, Serhad vardı. İzzet Efendi vardı. İzzet Efendi'nin tarçın rengi gözleri de vardı ve Poyraz vardı. O derviş ki maddi aşk manevi aşkını perdelemişti. Kalbi düğümlenmişti ve sema yapamaz olmuştu. Bu dünyaya dair bir kızı vardı. Adı da Kimya idi. Onun sevgisi ilahi aşka ulaşmasına mani oluyordu. Canı içinde can vardı. Londra'dan başlayıp Konya'da bilinmezlerin bilinir olduğu bir hikayeydi. Yok yok romandı. İçinde aşk vardı. İçinde nefret vardı. İçinde sır vardı. İçinde gece ve kan vardı. Benim zihnimde Taşta kan vardı sözüyle vücut buldu. "İlişki sadece dünyanın güzel yerlerini gezmek, görmek değildi