Bahar'a girerken kara dair söylemek istediklerim var...Kar ki beyazlığı ile gerilerde kalacak ve yerini yeşilin bin bir tonuna bırakacak bu günlerde. Kar ki serpiştire serpiştire yeryüzünün çeperlerine dolarken yürek çeperlerimiz ise üşümekteydi. Bu üşüyüş yalnızlığın sayfalarına yazıldı kimi zaman., bu üşümek ise kimi zaman aşka dair yazıldı. Bu üşümek ki kimi zaman aile denilen o ortam içerisinde ısınıverdi. Hayat ağacı olan serviler bile kimi zaman karla kaplandı. Karla hemhal oldu. İşte o zaman hayat bile üşüdü. Zihinlerde Necip Fazıl'ın kardeşinin o konuşması beliriverdi." Abi bu elmanın ucundan ısırdım amma ziyanı yok." dedi. Hayat denilen o muhteşem elmayı da her gün biraz daha ısırıyoruz. Ve en baştaki yanılsama elmaya dair zihinlerimizde beliriyor. Sisli bir İstanbul geliyor gözlerimin önüne. Her şey ve Süleymaniye bu sislerin ardında. Puslar içinde bir İstanbul dikiliveriyor karşıma ve bir martının çığlıkları Şehir Hatları vapurunun o büyülü